بهره برداری مالی، ظرفیت مالی، و بیماری آلزایمر

استثمار مالی – سوء استفاده از پول و / یا دارایی یک فرد مسن – معمولاً در قالب دزدی، کلاهبرداری و سوء استفاده از اعتماد مورد بحث قرار می گیرد استثمار مالی به طور چشمگیری در میان افراد مسن در حال افزایش است و با این حال، روانشناسی، مانند سایر رشته های مرتبط با پیری، به تازگی شروع به پرداختن به این جنبه از سالمند آزاری کرده است. استثمار مالی دومین شکل رایج سوء استفاده از سالمندان است (بعد از آزار عاطفی)، با نرخ شیوع تخمینی 5 درصد در هر سال ، و بیشتر این استثمار مالی از سالمندان مربوط به بیماری آلزایمر است. و تأثیر آن بر ظرفیت مالی به عنوان یک ساختار چند بعدی تعریف شده است که از پرداخت صورت حساب ها تا تصمیم گیری های مالی عمده را شامل می شود. ظرفیت تصمیم گیری مالی؛ تنها یکی از حوزه های توان مالی، حوزه ای خواهد بود که در این مقاله به آن توجه شده است. اگرچه حوزه روانشناسی هنوز به شدت بر استثمار مالی متمرکز نشده است، استثمار مالی مستقیماً با حوزه کاری مرتبط است که روانشناسان با آن آشنایی زیادی دارند. کاهش ظرفیت و به‌ویژه ناتوانی مالی: فقدان مهارت‌های لازم برای تصمیم‌گیری آگاهانه در مورد مسائل مالی .

در واقع ناتوانی مالی اغلب یک ارزیابی اساسی در موارد بهره برداری مالی است. اگرچه تحقیقات در مورد ناتوانی مالی، مسائل شناختی مرتبط با کاهش توانایی های مالی را بررسی کرده است، به ندرت به استثمار مالی توجه کرده است. این مقاله سعی خواهد کرد جنبه‌های روان‌شناختی و عصب‌شناختی بهره‌کشی مالی را با جنبه‌های روان‌شناختی و عصبی شناختی ناتوانی مالی پیوند دهد. این مقاله به طور جداگانه تحقیقات را در بهره‌برداری مالی و ظرفیت مالی بررسی می‌کند و سپس یک مدل مفهومی جدید را برای پیوند دادن این حوزه‌ها با هم معرفی می‌کند و همچنین روش‌های ارزیابی جدید را معرفی می‌کند. در نهایت، پیامدهای بالینی و اجتماعی مورد بررسی قرار خواهند گرفت.

مهم است که بر اصول اخلاقی مربوط به فراخوان عدالت برای سالمندان تأکید شود، که نرنبرگ، دیویس و ناوارو (2012) آن را به عنوان حق اساسی سالمندان برای زندگی عاری از سوء استفاده، بی توجهی و استثمار تعریف می کنند. در حالی که محافظت از سالمندان در برابر استثمار مالی بسیار مهم است، حفظ استقلال مالی نیز به همان اندازه مهم است. هم حمایت کم و هم بیش از حد از افراد مسن می تواند عواقب مخربی داشته باشد. حمایت نادرست از افراد مسن می تواند منجر به استثمار مالی ناخالص شود و بر هر جنبه از زندگی سالمند تأثیر بگذارد، از جمله توانایی پرداخت برای خدمات ضروری. معضل این است که محافظت بیش از حد می تواند به همان اندازه پرهزینه باشد. بسیاری از افراد مسن به شدت خواهان خودمختاری و کنترل هستند، به طوری که محدود کردن غیر ضروری استقلال می تواند منجر به افزایش مشکلات سلامتی و کاهش طول عمر شود. سن گرایی – تمایل به مشاهده افراد مسن در کلیشه های منفی (هینریچسن، 2015) – تمایل به حمایت بیش از حد از افراد مسن را تشدید می کند. از قضا، سن‌گرایی و تمایل به «حفاظت» از افراد مسن‌تر می‌تواند منجر به استثمار مالی توسط اقوام و آشنایان شود که به نظر می‌رسد زمانی که برای «کمک کردن» وارد عمل می‌شوند، تنها علایق سالمندان را در نظر دارند. لیختنبرگ (2011) اثرات زیانبار محدود کردن خودمختاری را در زمانی که غیرضروری بود برجسته کرد و در واقع این موارد شامل قرار گرفتن افراد مسن در معرض خطر افزایش بهره‌کشی مالی بود.

بهره برداری مالی

چهار مطالعه نمونه تصادفی اخیر در مورد افراد مسن ساکن در جامعه، نرخ های نگران کننده استثمار مالی و همبستگی های آن را ثبت کرده اند. مطالعه پنجم روش جدیدی برای طبقه بندی بهره برداری مالی ارائه کرد. در بیشتر موارد، این مطالعات داده هایی را در مورد سوء استفاده از اعتماد، اجبار و استحقاق مالی جمع آوری کردند. Acierno و همکاران (2010) گزارش دادند که 5.2 درصد از همه پاسخ دهندگان در سال گذشته استثمار مالی توسط یکی از اعضای خانواده را تجربه کردند. 60 درصد بدرفتاری ها مربوط به سوء استفاده از پول اعضای خانواده بوده است. نویسندگان همچنین تعدادی از همبستگی های جمعیت شناختی، روانی و فیزیکی بهره برداری مالی گزارش شده را بررسی کردند. تنها دو متغیر – کسری در تعداد فعالیت‌های زندگی روزانه (ADL) که افراد مسن می‌توانند انجام دهند و عدم استفاده از خدمات اجتماعی – به طور قابل توجهی با بهره‌کشی مالی مرتبط بودند.

لومان، لیچ و ویت (2008) دریافتند که 3.5 درصد از نمونه آنها قربانی استثمار مالی در سال گذشته بوده اند. افراد مسن‌تر جوان‌تر، 55 تا 65 ساله، بیشترین احتمال را داشتند که بهره‌کشی مالی را گزارش کنند. آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار بیشتر از قفقازی‌های غیر اسپانیایی تبار گزارش استثمار مالی می‌کردند، در حالی که لاتین‌تبارها کمتر از قفقازی‌های غیر اسپانیایی تبار گزارش می‌دادند که قربانی شده‌اند. در نهایت، شرکت کنندگان با یک شریک عاشقانه کمتر احتمال دارد که بهره برداری مالی را گزارش کنند.

بیچ، شولز، کسل و روزن (2010) دریافتند که 3.5 درصد از نمونه آنها گزارش کرده اند که در طول شش ماه گذشته بهره برداری مالی را تجربه کرده اند، و تقریباً 10 درصد در مقطعی از 60 سالگی تجربه کرده اند. رایج ترین تجربه امضای اسناد شرکت کننده بود. کامل متوجه نشد نویسندگان دریافتند که در ارتباط مستقیم با دزدی و کلاهبرداری، 2.7 درصد از آزمودنی‌های آنها معتقد بودند که شخصی در شش ماه گذشته پول آنها را دستکاری کرده است. آمریکایی های آفریقایی تبار نسبت به قفقازی های غیر اسپانیایی بیشتر احتمال دارد استثمار مالی را گزارش کنند، و افسردگی و کسری ADL دیگر همبستگی های استثمار مالی بودند.

لیختنبرگ، استیکنی و پالسون (2013) تجربه افراد مسن از کلاهبرداری را بررسی کردند، که به عنوان زیان مالی – غیر از سرقت یا سرقت – توسط شخص دیگری تعریف می شود. این اولین مطالعه مبتنی بر جمعیت بود که داده های آینده نگر را برای پیش بینی بهره برداری مالی از هر نوع جمع آوری کرد. نمونه شامل 4400 سالمند بود که در یک مطالعه فرعی سلامت و بررسی بازنشستگی، پرسشنامه ترک 2008 شرکت کردند. شیوع کلاهبرداری در پنج سال گذشته 4.5 درصد بود و در میان معیارهای جمع‌آوری‌شده در سال 2002، سن، تحصیلات و افسردگی پیش‌بینی‌کننده‌های قابل‌توجهی برای تقلب بودند. لیختنبرگ و همکارانش با استفاده از افسردگی و برآوردن نیازهای اجتماعی برای تعیین آسیب پذیرترین افراد مسن از نظر روانی دریافتند که شیوع کلاهبرداری در افرادی که بالاترین میزان افسردگی و کمترین برآورده شدن نیازهای اجتماعی را داشتند، سه برابر (14٪) بیشتر از بقیه افراد بود. نمونه (4.1٪؛ χ2 = 20.49؛ p<.001).

جکسون و هافمسیتر (2012) تجربه استثمار مالی خالص را با استثمار مالی ترکیبی مقایسه کردند که در آن سوء استفاده روانی، سوء استفاده فیزیکی یا بی توجهی همراه با استثمار مالی یافت می شود. در موارد بهره‌کشی مالی ترکیبی، افراد مسن‌تر از سلامت کمتری برخوردار بودند و احتمال بیشتری وجود داشت که توسط افرادی که با آنها زندگی مشترک داشتند مورد سوء استفاده قرار بگیرند. قربانیان مسن‌تر نیز در موارد استثمار ترکیبی احتمال بیشتری به بیماری آلزایمر داشتند. این تحقیق مهم تنوع و ناهمگونی استثمار مالی افراد مسن را برجسته می‌کند و مستقیماً به پیوندهای استثمار مالی با بیماری آلزایمر منجر می‌شود.

بیماری آلزایمر و توانایی های مالی

در سال‌های اخیر، انجمن آلزایمر با همکاری موسسه ملی پیری، معیارهای بالینی بیماری آلزایمر را به‌روزرسانی کردند (مک‌خان و همکاران، 2011). در حال حاضر توافق کلی وجود دارد که در مرحله پیش بالینی بیماری آلزایمر، فرآیندهای بیولوژیکی درگیر می توانند چندین دهه قبل از ظهور علائم بالینی شروع شوند (اسپرلینگ و همکاران، 2011). اهمیت مرحله پیش بالینی و مرحله اختلال شناختی خفیف (MCI) که به دنبال آن می آید (آلبرت و همکاران، 2011) این است که افراد مسن به آرامی و به صورت موذیانه از نظر شناختی آسیب پذیرتر می شوند و اغلب این کاهش توسط عزیزان و متخصصان ناشناخته می شود. . یکی از تغییرات اولیه که می تواند با زوال شناختی همراه باشد، کاهش توانایی تصمیم گیری مالی است.

پلاسمن و همکاران (2008) از یک نمونه فرعی از مطالعه ملی بهداشت و بازنشستگی برای تخمین شیوع اختلالات شناختی، هم با و هم بدون بیماری آلزایمر در ایالات متحده استفاده کرد. مسن تر. داده های پایه نشان می دهد که در سال 2008، تخمین زده می شود که 5.4 میلیون نفر در سن 71 سال و بالاتر دچار اختلال شناختی، مشابه اختلال شناختی خفیف، و 3.4 میلیون نفر دیگر نیز زوال عقل داشتند. یافته ها قابل توجه هستند، زیرا میزان بسیار بالاتری از اختلال شناختی را نسبت به هر نمونه دیگری نشان می دهند. این افزایش چشمگیر در جمعیت سالمندان در ایالات متحده به این معنی است که تعداد افراد مبتلا به اختلال شناختی در 35 سال آینده تقریباً سه برابر خواهد شد (هبرت، شر، بینیاس، بنت و ایوانز، 2003).

تأثیر بیماری آلزایمر بر ظرفیت مالی (مارسون، 2001) استقلال مالی را تهدید می کند. برای سال‌های متمادی، مارسون و همکارانش بررسی کرده‌اند که چگونه اختلالات عصبی-شناختی عمده بر ظرفیت مالی تأثیر می‌گذارند، که آنها آن را توانایی مدیریت پول و دارایی‌های مالی به روش‌هایی که با ارزش‌ها یا منافع شخصی فرد سازگار است، تعریف می‌کنند. استیگال (2012) توضیح می‌دهد که چگونه ظرفیت مالی و بهره‌کشی مالی به هم مرتبط هستند، زیرا آسیب‌پذیری افراد مسن دو جنبه است: (الف) از دست دادن بالقوه مهارت‌های مالی و تصمیم‌گیری مالی و (ب) ناتوانی در شناسایی – و در نتیجه پیشگیری – مالی. بهره برداری.

مارسون (2001) نشان داد که ظرفیت مالی ارتباط نزدیکی با مرحله بیماری آلزایمر دارد. در گروهی از افراد در مرحله خفیف آلزایمر، نویسندگان دریافتند که 13 درصد به طور کامل توانایی تصمیم گیری مالی و 37 درصد دیگر تا حدودی توانایی دارند. در مقابل، تعداد کمی در مرحله متوسط ​​به عنوان توانا رتبه بندی شدند. در مورد افراد با توانایی کم، واضح است که قرار گرفتن در مرحله خفیف بیماری آلزایمر، یک فرد مسن را آسیب پذیر می کند، با این حال، 50 درصد از افراد مسن مبتلا به بیماری آلزایمر در مرحله خفیف به عنوان توانایی یا در حاشیه تصمیم گیری مالی قضاوت شدند. .

شرود و همکاران (2009) پیش‌بینی‌کننده‌های عصبی-شناختی ظرفیت مالی را در 85 سالمند سالم سالم، 113 سالمند مبتلا به MCI و 43 سالمند مبتلا به آلزایمر خفیف بررسی کردند. جالب اینجاست که محاسبات تنها بهترین پیش بینی کننده ظرفیت تصمیم گیری مالی بود. وقتی نوبت به خودارزیابی رسید، Okonkwo و همکارانش. (2009) دریافتند که در مطالعه خود، حتی آن دسته از افراد مسن در مراحل اولیه زوال شناختی – با اختلال شناختی خفیف – بیشتر از افراد کنترل عادی مهارت های شناختی خود را بیش از حد برآورد می کنند. در مقابل، تصمیم گیری مالی در بین افرادی که دارای اختلال شناختی خفیف بودند، نسبت به کنترل های عادی دست نخورده باقی ماند. در مجموع، این نتایج بر این ایده تأکید می‌کند که اگرچه اختلال شناختی خفیف، افراد مسن‌تر را آسیب‌پذیرتر می‌کند، اما به ناچار توانایی‌های تصمیم‌گیری مالی را از آنها سلب نمی‌کند.

چندین مطالعه جدیدتر تصمیم گیری مالی واقعی را در زوج هایی بررسی کرده اند که در آنها یک نفر زوال شناختی نشان می دهد. یافته‌ها ارزش یک ابزار ارزیابی را نشان می‌دهد که در صورت لزوم محافظت می‌کند، اما در هر کجا که ممکن است از خودمختاری نیز پشتیبانی می‌کند. در طی یک دوره 10 ساله، هسو و ویلیس (2013) مدیریت مالی را در زوج هایی که یکی از طرفین دارای نقص شناختی بود بررسی کردند و دریافتند که اختلال شناختی – و نه تغییر شناختی – با مشکلات مالی بیشتر مرتبط است. در واقع، مشکلات مربوط به پول اغلب قبل از انتقال تصمیم‌گیری مالی از همسری که از نظر شناختی آسیب‌دیده به همسری که آسیب‌دیده نیست، بوده است. با این وجود، 33 درصد از پاسخ دهندگان در این مطالعه، علیرغم داشتن نمرات شناختی در محدوده بیماری آلزایمر خفیف، همچنان تصمیم گیرنده اصلی مالی بودند.

بویل و همکاران (2012) و بویل (2013) بررسی کردند که چگونه توانایی های شناختی قبل از شروع بیماری آلزایمر تصمیم گیری مالی را پنج سال بعد پیش بینی می کند و دریافتند که زوال شناختی سریع تر منجر به توانایی های تصمیم گیری ضعیف تر می شود (با استفاده از گزینه های فرضی صندوق سرمایه گذاری). در شرکت کنندگان با اختلال شناختی خفیف. این نتایج با Ma مطابقت دارد.

رویکرد شخص محور به ارزیابی در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر

در دهه 1970 و 1980 علاقه به ارزیابی ظرفیت به دنبال تغییرات قابل توجهی در قوانین تعیین کننده شایستگی افزایش یافت. بر اساس قوانین جدید، آزمایش عملکردی و نه فقط وجود تشخیص های عصب شناختی و سلامت روان، جایگزین حضور یک یا چند تشخیص سلامت روان به عنوان استانداردهای قانونی برای بی کفایتی در سراسر ایالات متحده شد (برای بررسی به Appelbaum & Grisso، 1988 مراجعه کنید). Appelbaum و Grisso (1988) استانداردهای قانونی مورد استفاده توسط دولت ها را برای تعیین ناتوانی مورد بررسی قرار دادند و توانایی های تصمیم گیری یا عوامل فکری دخیل در تصمیم گیری آگاهانه را شناسایی کردند: انتخاب، درک، قدردانی و استدلال. این عوامل فکری هسته به عنوان جنبه های اساسی توانایی های تصمیم گیری تکرار شده اند (ABA/APA، 2008). اگرچه در ابتدا برای تصمیم گیری پزشکی مشخص شده بود، اما همان عوامل فکری برای تصمیم گیری های مالی اعمال می شود.

به طور خاص، فرد مسن باید بتواند به روشنی انتخاب خود را بیان کند. درک توانایی درک ماهیت تصمیم پیشنهادی و ارائه توضیحات یا نشان دادن آگاهی از خطرات و مزایای آن است. قدردانی به موقعیت و پیامدهای آن اشاره دارد و اغلب شامل تأثیر آنها بر افراد مسن و دیگران است. Appelabum و Grisso (1988) معتقدند که شایع ترین علل اختلال در قدردانی عدم آگاهی از کمبودها و/یا توهمات یا تحریفات است. استدلال شامل توانایی مقایسه گزینه ها – به عنوان مثال، گزینه های مختلف درمانی در مورد تصمیم گیری سلامت – و همچنین توانایی ارائه یک دلیل منطقی برای تصمیم یا توضیح انتخاب ابلاغ شده است.

فلینت، سودور و ویدرا (2012) دریافتند که اختلال در تصمیم گیری مالی نه تنها با اختلال شناختی، بلکه با علائم رفتاری و روانی بیماری آلزایمر از جمله عدم آگاهی و تفکر هذیانی مرتبط است. در حالی که ادبیات بهره برداری مالی بر عوامل خطر سوء استفاده مالی و تعاریف برای بهره برداری مالی متمرکز شده است، ادبیات ظرفیت مالی بر دانش و مهارت های مالی و تا حدی کمتر بر تصمیم گیری مالی تأکید دارد. با این حال، در چارچوب یک تصمیم مالی خاص، تعیین اینکه آیا قضاوت سالمندان معتبر است و یکپارچگی توانایی های مالی-تصمیم گیری او دست نخورده است یا خیر، ضروری است.

رویکرد شخص محور برای کار با افراد مسن که از بیماری آلزایمر رنج می برند به حمایت از خودمختاری در این افراد کمک می کند (فازیو، 2013). هدف این رویکرد ایجاد بر روی نقاط قوت فرد و ارج نهادن به ارزش‌های فرد و انتخاب‌ها و ترجیحات وی است (فازیو، 2013). برخی از مفروضات اساسی این روش (ماست، 2011) این است که (الف) افراد بیش از مجموع توانایی‌های شناختی خود هستند، (ب) رویکردهای سنتی بیش از حد بر کاستی‌ها تأکید می‌کنند و نقاط قوت را کم‌تأکید می‌کنند، و (ج) درک ذهنی فرد مهم است. تجربه، به ویژه در رابطه با واکنش های مثبت و منفی آنها به رفتار دیگران. Whitlach (2013) بر اهمیت ادامه انتخاب افراد مبتلا به بیماری آلزایمر تأکید می کند و بیان می کند که حتی افرادی که در آزمون وضعیت ذهنی کوچک (MMSE) نمره خوبی در محدوده آسیب دیده کسب می کنند می توانند پاسخ های معتبر و قابل اعتمادی ارائه دهند. ماست (2011) رویکرد جدیدی را برای ارزیابی افراد مبتلا به بیماری آلزایمر، ارزیابی زوال عقل کل افراد، توصیف می کند که به دنبال ادغام اصول فرد محور با تکنیک های ارزیابی استاندارد است.

هدف ما گسترش مدل مفهومی توانایی های تصمیم گیری توصیف شده توسط Appelbaum و Grisso (1988) و ترکیب رویکرد ارزیابی کل فرد بود. اصول شخص محور به این واقعیت اجازه می دهد که حتی در زمینه زوال عقل یا سایر اختلالات عملکردی ذهنی، زمینه های مهمی از ذخیره یا قدرت وجود داشته باشد، مانند ظرفیت قضاوت مالی. ارزش استانداردسازی فرصتی است برای ارزیابی یک حوزه در طول زمان و متخصصان و اطمینان از اینکه همان حوزه ها در حال ارزیابی هستند. علاوه بر این، تنها زمانی که ارزیابی ریشه در یک تراکنش یا تصمیم مالی نگهبان داشته باشد، شخص ثالث می‌تواند درباره وجود یا عدم وجود بهره‌برداری مالی نظر دهد، زیرا ظرفیت تصمیم‌گیری مالی در افراد مسن پرخطر به ندرت به طور کامل وجود دارد یا کاملاً وجود ندارد. (دونگ، 2014).

مسائل روانشناختی، مانند آسیب پذیری روانی، و حساسیت به تأثیرات ناروا نیز نقش کلیدی در استثمار مالی دارند. برای ابزارهای ارزیابی روانشناختی مهم است که هم این فرآیندهای روانی و هم فرآیندهای عصبی شناختی را در بر گیرند. یک مدل مفهومی جدید برای درک و ارزیابی بهره برداری مالی و ظرفیت تصمیم گیری مالی (یعنی توانایی تصمیم گیری آگاهانه در مورد مسائل مالی) در ادامه ارائه می شود.

رویکردی جدید به ظرفیت تصمیم‌گیری مالی برای تصمیمات یا معاملات مالی نگهبان خاص

مدلی جدید برای درک ظرفیت تصمیم گیری مالی و بهره برداری

لیختنبرگ و همکاران (2015a) مدل جدیدی برای ارزیابی بهره برداری مالی و تصمیم گیری پیشنهاد کرد. همانطور که در شکل 1 مشاهده می شود، عوامل زمینه ای شامل آگاهی وضعیت مالی (FSA) است. آسیب پذیری روانی (PV)، که شامل تنهایی و افسردگی است. حساسیت به تأثیر ناروا (I)؛ و خطرات برای بهره برداری مالی (FE). عوامل زمینه ای، همانطور که در مدل نشان داده شده است، به طور مستقیم بر عوامل فکری اصلی مرتبط با توانایی های تصمیم گیری برای یک معامله یا تصمیم مالی نگهبان تأثیر می گذارد.

آگاهی وضعیت مالی به دانش یک فرد مسن تر از منابع درآمدی که استفاده می کند اشاره دارد. (2) اعتماد به توانایی های تصمیم گیری مالی و (3) رضایت مالی و وجود یا عدم وجود مشکلات مالی. در ارزیابی بهره‌کشی مالی که مستلزم تصمیم‌گیری مالی است، دانستن تجربه‌ای که سالمندان با پول داشته‌اند، مهم است. لیختنبرگ و همکاران (2013) در مطالعه ای در مورد تقلب (شکل خاصی از بهره برداری مالی) دریافت که نارضایتی مالی با گزارش های کلاهبرداری مرتبط است.

آسیب پذیری روانی به شرایطی مانند افسردگی، اضطراب، نگرانی در مورد از دست دادن حافظه و حل مسئله و همچنین گزارش مشکلات در برآوردن نیازهای اجتماعی اشاره دارد. افسردگی پیش بینی کننده استثمار مالی در مطالعات بود (بیچ و همکاران، 2010؛ لیختنبرگ و همکاران، 2013؛ لیختنبرگ و همکاران، 2015b). وقتی افسردگی و فقدان اثربخشی در برآوردن نیازهای اجتماعی با هم ترکیب شدند، تجربه تقلب در این گروه آسیب‌پذیر روان‌شناختی در مقایسه با بقیه نمونه 2 تا 3 برابر بیشتر بود. حتی زمانی که مهارت‌های مالی مانند مدیریت دسته چک و پرداخت صورت‌حساب در مقایسه گروهی افراد مسن‌تر مورد استثمار مالی در مقابل استثمار نشده یکسان بود، آسیب‌پذیری روانی همچنان بین گروه‌ها متمایز بود.

حساسیت به تأثیر ناروا متغیر روانشناختی کلیدی دیگری است که باید در درک بهره‌کشی مالی و تصمیم‌گیری افراد مسن در نظر گرفته شود. شولمن، کوهن و هال (2005) 25 مورد را بررسی کردند که در آنها چالش هایی برای ظرفیت وصیت یک فرد مسن وجود داشت. ظرفیت وصیت نامه، که نمونه هایی از آن شامل اهداء یا امضای قرارداد املاک و مستغلات (مثلاً رهن معکوس) علاوه بر تغییر وصیت نامه است، بر خلاف مدیریت واقعی امور مالی یا حتی انجام معاملات نقدی، به شدت به مهارت های تصمیم گیری مالی اهمیت می دهد. در 72 درصد موارد مورد اعتراض، تغییرات اساسی در وصیت نامه قبلی ایجاد شد. پنجاه و شش درصد از پرونده‌ها مسائل مربوط به نفوذ نامناسب را داشتند. لیختنبرگ و همکاران (2015b) دریافت که حساسیت به نفوذ ناروا با استثمار مالی مرتبط است.

عوامل فکری به توانایی های عملکردی مورد نیاز برای ظرفیت تصمیم گیری مالی اشاره دارد و شامل توانایی یک فرد مسن برای (1) بیان یک انتخاب (C)، (2) ارتباط منطقی (R) برای انتخاب، (3) نشان دادن درک U) از انتخاب، (4) نشان دادن قدردانی (A) از عوامل مرتبط دخیل در انتخاب، و (5) انتخابی است که با مقادیر گذشته (V) سازگار است. عوامل فکری – مگر اینکه تحت تأثیر عوامل زمینه ای قرار گیرند – نزدیک ترین و محوری ترین عوامل برای تعیین یکپارچگی توانایی های تصمیم گیری مالی هستند. عوامل فکری از سنت 25 ساله تحقیق در مورد توانایی های تصمیم گیری (آپلبام و گریسو، 1988) استخراج شد و در کارهای اخیر نیز منعکس شد (ABA-APA، 2008؛ شرود و همکاران، 2009). کتاب راهنمای ABA-APA برای روانشناسان برای ارزیابی ظرفیت کاهش یافته نیز اهمیت ارزش های یک فرد مسن را برجسته می کند.

این مدل بسیاری از تأثیرات زمینه‌ای و روان‌شناختی بر تصمیم‌گیری آگاهانه (عوامل فکری) را مستند می‌کند و شواهد اولیه ذکر شده در بالا نشان می‌دهد که این متغیرهای زمینه‌ای چگونه با بهره‌برداری مالی مرتبط هستند. این مدل جدید منجر به ایجاد دو مقیاس جدید شد. مقیاس رتبه‌بندی تصمیم‌گیری مالی لیختنبرگ (LFDRS) و مقیاس غربالگری تصمیم‌گیری مالی لیختنبرگ (LFDSS). تحقیقات انجام شده تا به امروز در این مقیاس ها نشان می دهد که آنها ابزارهای امیدوارکننده ای برای ارزیابی ظرفیت تصمیم گیری مالی و بهره برداری مالی هستند.

قابلیت اطمینان اولیه و اعتبار LFDRS

روانشناسان در ارزیابی آسیب پذیری یک فرد مسن تخصص دارند، که یک شرط کلیدی برای پیگرد قانونی عاملان سوء استفاده مالی است. کاهش توانایی های شناختی و نگرانی های مربوط به سلامت روان اغلب شواهدی هستند که نشان می دهد یک فرد مسن تر آسیب پذیر است. در زمینه توان مالی، سؤال حقوقی این است که “آیا سالمند توانایی های لازم برای تصمیم گیری (مثلاً اجرای وصیت نامه جدید) را داشت؟” تست‌های عصب‌روان‌شناختی می‌توانند وجود یا عدم وجود اختلال شناختی و زوال عقل را تعیین کرده و آن را مرحله‌بندی کنند، اما نمی‌توانند مستقیماً توانایی افراد مسن را برای ایجاد اراده ارزیابی کنند. به عنوان مثال، استانداردهای قانونی برای ایجاد وصیت نامه (یعنی ظرفیت وصیت نامه) در میشیگان در زیر آمده است:

کد قانون میشیگان 700.2501 این یک آزمون چهار (4) وجهی است:

• این توانایی را داشت که بفهمد او پس از مرگش برای تصرف اموالش فراهم می‌کند.
• توانایی شناخت ماهیت و میزان دارایی خود را داشت. اشیاء طبیعی فضل او را می دانست.
• توانایی درک منطقی ماهیت کلی و تأثیر عمل خود در امضای وصیت نامه را داشت.

در حالی که اکثر مردم از مراحل 1 تا 3 (شناخت دارایی، وارثان، و برنامه یک فرد برای توزیع) آگاه هستند، مرحله 4 مستلزم آن چیزی است که Appelbaum و Grisso (1988) «درک» و «قدردانی» می‌گویند. لذا انتخاب و تفاهم و قدردانی در قانون قانونی ایجاد وصیت به صراحت بیان شده است; توانایی استدلال ضمنی است و قانون حقوقی تصریح می کند که اراده نمی تواند مبتنی بر تفکر هذیانی باشد. از زبان مشابهی در استانداردهای قانونی برای یک فرد برای اجرای قرارداد و حتی هدیه دادن استفاده می شود.

تا به امروز، دو مطالعه LFDRS را مورد بررسی قرار دادند (Lichtenberg et al., 2015a; Lichtenberg et al., 2015b). پایایی بین ارزیاب در مطالعه اول مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که در محدوده قابل قبولی است. روایی همگرا و سازه نیز مورد بررسی قرار گرفته است. لیختنبرگ و همکاران، 2015b در مطالعه‌ای بر روی 69 سالمند دریافتند که توانایی‌های تصمیم‌گیری و خرده مقیاس عوامل فکری با شناخت عمومی و توانایی‌های مالی همبستگی مثبت دارند. خرده مقیاس عوامل فکری و رتبه‌بندی کل توانایی‌های تصمیم‌گیری نیز با تجربه اخیر بهره‌برداری مالی در همین نمونه همبستگی معنی‌داری داشت. تصویری غنی با توجه به LFDRS و توانایی آن در تشخیص استثمار مالی پدیدار شد، تصویری که به ما امکان می دهد علت اصلی این مشکل پیچیده را بهتر درک کنیم. توانایی های تصمیم گیری، زمانی که دچار اختلال شوند، ممکن است یکی از بزرگترین عوامل خطر برای استثمار مالی افراد مسن باشد. این از نظر مفهومی منطقی است و توسط داده های ما پشتیبانی می شود. شصت و سه درصد از افرادی که توانایی تصمیم گیری ضعیفی داشتند، بهره برداری مالی را گزارش کردند، در حالی که 13 درصد بقیه نمونه بودند. در حالی که LFDRS در مراحل اولیه اعتبار سنجی است، زیربنای مفهومی آن، که تقاطع خاص ناتوانی مالی و بهره برداری مالی را بیان می کند، جهت جدیدی در این زمینه است.